Rozdział 10

Trzymając się za ręce  i z wielkim uśmiechem na twarzy poszliśmy do reszty. Bawili i śmiali się w najlepsze. Niby dorośli, a jeszcze się bawią. Zobaczyli przelotnie, że już jesteśmy i dalej wrócili do zabawy. Zaśmiałam się cicho. Louis spojrzał na nas dziwnym wzrokiem zjeżdżąc na nasze splecione dłonie. Uspokoił wszystkich i dał znać, aby popatrzyli na nas. Wszyscy zobaczywszy nas posłali pytające spojrzenia, oprócz Nialla.

- Drugi raz, to ja już się nie nabiorę. – powiedział, a ja z Zaynem zaśmialiśmy się. Przytulił mnie do siebie jeszcze bliżej i złożył na moich wargach pocałunek. Usłyszałam przy tym „Uuuu…”

- No to gratulacje! – wszyscy zaczeli składać mi życzenia.  Nie rozumiem po co ludzie to robią. No bo  jeśli ludzie naprawdę się kochają, to nic ich nie rozłączy i żadne głupie życzenia nie są im potrzebne. Jako że byłam w tedy miła podziękowałam im za to.

- Skoro wy powiedzieliście, to my też musimy.  – Harry spojrzał na Kate. Oni uśmiechnęli się do siebie i pocałowali.

- Wiedziałam! – krzyknęłam na co para się zaśmiała. Znowu zaczeli składać życzenia. Zawsze byłam w nich słaba i mówiłam „Wszystkiego najlepszego!”, a tamten czekając na część dalszą szczerzył się i czekał. „ A gdzie dalsza część?” Wtedy zawsze wzruszałam ramionami i mówiłam, że nie ma. Ja to jednak jestem genialna. Gdy przyszła moja kolej na te zdupcone życzenia  nie wiedziałam co powiedzieć. W końcu nie codziennie twoja przyjaciółka ma chłopaka.

- No więc tak… - chwila na przemyślenie. – Jak się na serio kochacie to życzenia są niezbędne, a tak przy okazji to nie umiem wymyślać, więc nie obrazicie się jeśli powiem wam tylko gratulacje? – zdziwili się, nie wiedzieli co powiedzieć. Chciało mi się z nich śmiać, ale nie wypadało.

- Jasne, że nie i dzięki za szczerość. – uścisną mnie Harry, a potem Kate. Podeszłam do swojego chłopaka… jak to pięknie brzmi i to mój pierwszy. Nie wiedziałam jak mam w takim razie się zachować, ale zaufam Zaynowi, chyba także o to w związku chodzi. Przytuliłam się, a on korzystając z okazji wskoczył ze mną do basenu.

Bawiliśmy się tak do późna. Razem z Kate nie chciałyśmy wracać do domu. Chłopcy zaproponowali, abyśmy zostały u nich. Z chęcią zgodziłyśmy się.

- Zayn dasz mi jakąś bluzkę do spania? – zapytałam się gdy byliśmy w pokoju mulata.

- Jak dla mnie możesz spać bez niczego. – uśmiechną się zadziornie.

- Zayn! – walnęłam go w lekko w ramię. Zaśmiał się i wyją jakąś bluzkę. Rzucił ją we mnie. – Ej no! – oburzyłam się.

- Jednak mam dobrego cela. – śmiał się.

- To nie jest śmieszne. – wystawiłam mu język i poszłam do łazienki. Tam umyłam się, opłukałam jamę ustną, bo nie miałam szczoteczki do zębów. Założyłam koszulkę Zayna, która była koloru zielonego z jakimś napisem. Przykrywała moją pupcie więc nie była aż tak bardzo zła. Wyszłam z łazienki i skierowałam się do pokoju mojego chłopaka. Lecz nie zastałam go tam. Gdy miałam zapalać już światło poczułam czyjeś dłonie na mojej talii, które podnoszą mnie do góry.

- Aaaaa… - krzyknęłam ze strachu. Ten ktoś przyłożył mi rękę do ust, przez co nie miałam jak krzyknąć. Nagle sobie coś uświadomiłam. Te słonie, dotyk, dreszczyk i zapach. Zayn. przestałam krzyczeć, a raczej próbować i wić się. Zapewne chciał mnie przestraszyć i udało się jemu. Położył mnie delikatnie na łóżku i od razu wpił się w moje wargi. Uśmiechną się przez pocałunek. Wpadł mi do głowy genialny pomysł. Odepchnęłam go od siebie i strzeliłam tak zwanego Focha. On zdziwiony nie wiedział co ma zrobić.

-  Dobranoc Zayn. – odwróciłam i przykryłam się kocem. Mulat dalej był chyba w szoku, bo nic nie odpowiedział.

- Skąd wiedziałaś, że to ja? – zaśmiałam się.

- Ciebie nie da się pomylić z kimś innym.

- Ale na początku nie wiedziałaś.

- Tak, bo mnie przestraszyłeś i nie myślałam racjonalnie.

- To po czym mnie poznałaś? – odwrócił się do mnie przodem. Zagryzł dolną wargę, przy czym się zarumieniłam. Dobrze, że było ciemno, inaczej by to zobaczył.

- Po dotyku twoich dłoni, oddechu, zapachu i takiego charakterystycznego dreszczyku. – zadowolony z mojej odpowiedzi pocałował mnie czule w usta.

- Kocham Cię.

- Ja Ciebie też.

- Teraz nie musimy udawać przed Twoimi rodzicami. – oboje zaczeliśmy śmiać się z tamtego incydentu. Co ja poradzę, że mówię co mi ślina na niesie nie patrząc na konsekwencję?

- To właściwie też w tedy był mój pierwszy pocałunek. – uśmiechnęłam sięna wspomnienie tamtego momentu.

- Tak, ale mogło być romantyczniej, dokładniej…

- Tak jak było idealnie i najlepiej. – zapewniłam go i dałam całusa. – umiesz jeździć konno?

- Siedziałem tylko kilka razy na koniu.

- Szkoda…

- A dlaczego pytasz?

- Bo myślałam, żeby kiedyś wybrać się w taką przejażdżkę. – zaczęłam rozmarzać.

- Kiedyś chciałem, ale rodzice nie pozwolili mi. Ale mogę się nauczyć.

- Jak nie chcesz to ja Cię nie zmuszam. Po prostu tak pomyślałam. Zapomnij o tym.

- Mógłbym zobaczyć jak jeździsz? – zapytał się po chwili ciszy.

- Jasne, może jutro?

- Mi pasuje. – uśmiechną się szeroko.

- W takim razie dobranoc, muszę się wyspać.

- Dobranoc.

Czyjeś krzyki obudziły mnie z pięknej krainy Morfeusza. Nie było koło mnie Zayna, więc postanowiłam już wstać. Na dworze było chłodniej niż wczoraj. Z szafy Zayna wyciągnęłam szarą bluzkę. Chyba się nie obrazi, pomyślałam. Założyłam wczorajsze krótkie spodenki, bluzkę i oczywiście bieliznę. Wypłukałam jamę ustną ogarnęłam włosy i zeszłam na dół. Tam każdy biegał, coś robił, krzyczał…

- Hej, już wstałaś. – naglę się uspokoiło i usłyszałam Harrego.

- Właśnie miałem Cię budzić. – podszedł do mnie Zayn. Przytulił i pocałował mnie na przywitanie.

-Naprawdę, możecie oszczędzić nas tym widokiem od samego rana. – powiedział Louis.

- Nic nie mówiłem, jak całowałeś się z Eleanor. – zaśmiał się Zayn. Pasiasty tylko wzruszył ramionami i zaczął jeść marchewkę.

- Zapraszam do kuchni na pyszne i pożywne śniadanie. – krzyknął Liam. Usiadłam obok Zayna i Nialla. Na śniadanie Liam przygotował pyszne tosty i jajecznicę. Przy jedzeniu oczywiście wszyscy rozmawialiśmy, śmialiśmy się. Gdy skończyłam jeść podziękowałam i razem z Zaynem posprzątaliśmy.

- Może jak skończymy pojedziemy do stadniny? – dałam propozycję.

- Jasne, a może zapytać się jeszcze Kate?

- To dobry pomysł. Harry pewnie też chciał by zobaczyć. – uśmiechnęłam się. Gdy skończyliśmy zapytałam się Kate, czy by chciała. Zgodziła się z chęcią. W czwórkę pojechaliśmy pod stadninę. Myślałyśmy czy przebrać się w specjalne ubrania na jazdę, ale odpuściłyśmy sobie.

- Poczekajcie przed stajnią my idziemy tylko po konie. – zgodzili się. Postanowiłyśmy pojechać na oklep. Założyłam ogłowie Lucyferowi i czekałam na Kate. Razem wyszłyśmy ze stajni i wsiadłyśmy na nasze rumaki. Kate wsiadła na Credita, który był niższy od mojego i był koloru kasztanowego.

- Jak byście chcieli, mogłybyśmy was troszkę nauczyć. – dałam propozycję.

- Jak chcecie, to oczywiście. – odpowiedzieli zgodnie. Tak jak chcieli pokazałyśmy co umiemy. Byli w szoku, ale mówili, że to nic trudnego i szybko się nauczą. Dałyśmy konie do potrzymania chłopakom, a my poszłyśmy po siodła. Gdy wróciłyśmy zaczęłyśmy się głośno śmiać. Oni przerażeni stali jak najdalej od ogierów. Dalej śmiejąc się założyliśmy siodła.

- Ja nie wchodzę na niego. – powiedział Zayn.

- Dlaczego?

- On jest duży i straszny.

- Oj no, przesadzasz. Przywitaj się z nim.

- A jak on się w ogóle nazywa?

- Lucyfer. – zauważyłam, że Kate ma taki sam problem z Harrym. – Jesteście chłopakami i boicie się zwierząt?

- Nie. – odpowiedzieli razem.

- No to wchodzie. – w końcu weszli na konie. Mieli przestraszone miny i wyglądali śmiesznie. Powiedziałam kilka rzeczy na co powinien zwracać uwagę, co powinien robić. Chodziłam stępem (normalny chód konia), a Zaynowi kazałam wstawać i siadać.

- Po co mam to robić? – zapytał się.

- Zaraz zobaczysz. – jeszcze chwilę tak robił. Popędziłam konia, a on zaczął kłusować ( to taki szybszy chód). Zayn przestraszony nie wiedział co ma robić.

- Rób to co wcześniej. – podpowiedziałam jemu. Zaczął to robić, ale nie udawało się to jemu. Zatrzymałam się i koń też. Zaczęłam tłumaczyć na co polega anglezowanie (czyli wstawanie i siadanie w siodle). Próbowaliśmy tak cały czas aż się zmęczył.

- Dobra, to nie jest jednak łatwe jak się wydaje. – zaśmiałam się cicho z satysfakcji. Podeszła do mnie Kate i zaczęłyśmy się śmiać. Chłopakom nic nie wychodziło i byli bardzo zmęczeni. Zeszli z koni, my je rozsiodłałyśmy, a chłopaki patrzyli na to co robimy. Odniosłam siodło i pożegnałam się z Lucysiem.

-------------------

Hej! W końcu dodałam! Ten tydzień był okropny! Trzy sprawdziany, codziennie kartkówki, rozprawka, reportaż, referat z biologi. Mam nadzieję, że docenicie to ;) PRZECZYTAŁEŚ= SKOMENTUJ! wpisujcie w komentarzach swoje blogi,a ja postaram się je przeczytać ;) To do następnego! ;p