Rozdział 13

Hej! Przepraszam, że tak późno, ale nie miałam czasu. Nie podoba mi się ten rozdział, nie miałam w ogóle na niego pomysłu. Liczę na wasze opinie! Miłego czytania! CZYTASZ=KOMENTUJESZ!

Całą drogę rozmawialiśmy na jakiś głupi temat.

- Macie w domu marchewki? – zapytałam.

- Jak Louis nie zjadł wszystkich to mamy. A dlaczego pytasz?

- Bo jestem głodna.

- To Ci zrobię coś do jedzenia.

- Ale ja chcę marchewkę.

- Ale ja Ci coś zrobię dobrego.

- Ale ja mam ochotę na marchewkę.

- Ty cały czas byś jadła marchewki. – wtrąciła się Kate.

- Bo są dobre.

- To warzywo.

- To nie jest tylko warzywo! To styl życia! – krzyknęłam. Na co Zayn zaczął się śmiać. – Z czego się śmiejesz?

- Z Ciebie.

- Dlaczego?

- Bo mówisz tak samo ja Louis.

- Widać jest mądry. – po moich słowach Zayn i Kate w buchnęli głośnym śmiechem,  przez co parę (czyt. wszyscy)ludzi popatrzyli się na nas dziwnie.  – Uspokójcie się wreszcie, ludzie się patrzą. – powiedziałam nieco ostrym głosem. Opanowali się trochę i szliśmy dalej. Gdy już doszliśmy do chłopaków drzwi otworzył nam Harry.

- Kate! – krzyknął uradowany i przytulił się do swojej dziewczyny.

- Tak, miło Cię widzieć Harry. – powiedziałam wywracając oczami.

- Tak, Hej – rzucił.

- Hej! – krzyknęłam do reszty, która znajdowała się w salonie.

- Hej! – odkrzyknęli razem.

- Jak tam noc z Malikiem? – Louis poruszył zabawnie brwiami, przez co się zaśmiałam.

- A jak miało być? Dobrze. – wystawiłam język i poszłam do kuchni w celu znalezienia pomarańczowego warzywa.  Szukałam wszędzie i… znalazłam! Było ostanie. Obrałam sobie i poszłam do reszty.

- Co tak chrupiesz? – zapytał się  Louis.

- Marchewkę. – wzruszyłam ramionami.

- Co?! – krzyknął. Popatrzyłam się na niego wielkimi oczami. Marchewka, Louis, życie, marchewka, Louis, życie. Marchewka! On zaczął mnie gonić a ja przez nim uciekałam. Nie poddam się tak łatwo. W końcu mocno się zmęczyłam i stanęłam na chwilę. Jednak nie było to dobrym pomysłem, ponieważ Louis na mnie wpadł.

- Do najlżejszych, to ty nie należysz. – powiedziałam ledwo.

- To za karę. – powiedział.

- Weź z niej zejdź, bo z nic niej nie zostanie. – zainterweniował Niall. Ciekawe gdzie Zayn. Gdy już łaskawie z szedł ze mnie poszłam poszukać mulata. Znalazłam go w jego pokoju smutnego. Nie wiedziałam o co chodzi. Usłyszał, że ktoś jest w pokoju i odwrócił się w moją stronę. Od razu się uśmiechnął, ale zauważyłam, że był to wymuszony. Usiadłam koło niego i popatrzyłam się w jego oczy. Zobaczyłam w nich strach i smutek.

- Co jest? – zapytałam się bo wiedziałam, że nic mi nie powie.

- Nic. – wzruszył ramionami. Westchnęłam.

- Zayn, widzę, że coś jest nie tak. Możesz mi powiedzieć. – zapewniłam go.

- Ale nic nie jest. – dalej się upierał.

- Myślałam, że związek opiera się na zaufaniu i mówieniu prawdy… - wstałam z łóżka. Zawiodłam się. Znowu. Nawet nie zatrzymał mnie gdy wychodziłam. Nie wiem co się stało… nie chciałam być dłużej, więc ubierałam buty.

- Co ty robisz? – zapytał się mnie Niall.

- Nie widać?

- No widać, ale dlaczego już idziesz?

- Nie powinno Cię to interesować. – odparłam trochę szorstko.

- Czemu taka jesteś? – powiedział cicho, ale ja niestety, albo stety to usłyszałam.

- Jaka?

- No… wcześniej byłaś wesoła i w ogóle, a teraz…

- Zapytaj się Zayna. – wyszłam z domu. Nie chciałam dalej tego słuchać. Wiem jak było. To nie moja wina. Było wiadomo, że musi się coś stać. Za pięknie było, aby mogło być prawdziwe. A może to jeden wielki sen i zaraz się z niego obudzę i powrócę do szarej rzeczywistości?

W moim domu jak zwykle nikogo nie było.  Byłam skazana na samotne oglądanie jakiś dennych filmów. Westchnęłam i usiadłam na kanapie. Latałam po kanałach w celu znalezienia czegoś ciekawego. Niestety nic nie było takiego, no bo przecież nie będę oglądać „Mody na sukces”. Zrezygnowana wyłączyłam telewizor. Co robić, co robić? Powtarzałam sobie w kółko. Nagle usłyszałam, że ktoś wchodzi do domu. Serio, przestraszyłam się.

- Witaj córciu! – krzyknęła mama. Zaraz, zaraz. Mama? Co ona tu robi i tata? Stałam i dziwnie się na nich patrzyłam. – Coś się stało, że tak patrzysz? – ocknęłam się.

- Nie. Hej ! – przytuliłam się.

- Nadia pomyśleliśmy z tatą, że może zaprosisz swojego chłopka, Zayna. – brawo dla mojej mamy, zapamiętała jego imię. Ale że co? Nie mam ochoty się z nim teraz widywać i rozmawiać.

- Taa, ale nie dzisiaj. – powiedziałam.

- Dlaczego?

- Bo nie – wzruszyłam ramionami. Poszłam do swojego pokoju. No to było by na tyle z rozmowy z rodzicami, z którymi się długo nie widziałam. Ale to u mnie normalne. Wzięłam komórkę do ręki i przeżyłam szok. 23  nieodebranych wiadomości i 30 połączeń. Czy to znaczy, że się o mnie martwili? Dzwoni teraz Niall. Odebrać czy nie?

- Halo?

- Nadia! W końcu odebrałaś! Co się stało? Zayn nic nie chce nam powiedzieć. – powiedział Niall, a w tle słyszałam resztę chłopaków.

- Przepraszam. – powiedziałam i od razu się rozłączyłam. Wyłączyłam telefon i rzuciłam gdzieś w kąt. Leżałam tak cały czas, aż w końcu zaczęło się ściemniać i zaraz zrobiła się noc. Zayn nawet nie pofatygował się tu przyjść. Nie wiem co to znaczy. Nie kocha mnie już? Tak nagle? A może to co wszystko mówił było kłamstwem? Wstałam i poszłam do łazienki. Po otworzeniu szafki moim oczom ukazał się pewien przedmiot. Dawniej to zrobiłam, ale czy byłam teraz na tyle silna by to zrobić? Drżącą ręką wzięłam przedmiot. Obracałam go ostrożnie w palcach, aby się nie skaleczyć. Nabrałam odwagi i przyłożyłam sobie żyletkę do nadgarstka. Dobrze wiedziałam, że robiąc takie coś pokazuję jaka to słaba jestem. Ale to prawda. Ukrywam siebie prawdziwą, bo tak nauczyło mnie życie. Krew popłynęła z mojego nadgarstka dając przy tym ból, ale on był lżejszy, od tego co mi zrobił Zayn. przejechałam jeszcze raz i zapomniałam o dzisiejszym dniu. Jakby był wymazany z pamięci. To dobrze. Nie chcę go pamiętać. Przemyłam nadgarstki wodą i położyłam się spać.

Rano jeden nadgarstek miałam cały spuchnięty. Chciałam sięgnąć po telefon i obaczyć która jest godzina, ale nigdzie nie mogłam go znaleźć. Odpuściłam to i założyłam bandaż na nadgarstek. Przebrałam się i zeszłam na dół. Chociaż była sobota rodziców nie było. Dlaczego? Praca. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Zdziwiłam się, bo kto mógłby do mnie przyjść? Otworzyłam i zobaczyłam Zayna. Był wyraźnie smutny.

- Nadia… - zaczął.

- O co chodzi? – przerwałam mu.

- Mogę wejść? – zapytał a ja pokazałam gestem ręki aby wszedł.

- Więc? – powiedziałam gdy byliśmy w salonie.

- Przepraszam Cię za wczoraj. Nie wiem co mi się stało. Nie czułem się za dobrze. – patrzył się wszędzie byle nie na mnie. Już wiedziałam, że okłamuje mnie.

- Dobrze wiesz, że to co mówisz jest kłamstwem. – wysyczałam. Malik spuścił głowę i się nie odzywał. – Zaufałam Tobie. Nawet zakochałam, a ty teraz…

- Dzwoniła do mnie wczoraj była. Chciała do mnie wrócić. – przerwał mi. Tej odpowiedzi się nie spodziewałam.

- I nie mogłeś mi o tym powiedzieć wcześniej?

- Chciałem, abyś była bezpieczna.

- Nie rozumiem.

- Ona jest zdolna do wszystkiego. – mówił ściszonym głosem. Zrobiło mi się go żal.

- Zayn, proszę obiecaj mi, że będziemy mówić sobie wszystko. – popatrzyłam się na niego. Ten kiwną twierdząco głową. – popatrz się na nie. – wykonał polecenie. – obiecujesz?

- Tak. – uśmiechnął się, a ja wpiłam się w jego wargi. Były mi teraz bardzo potrzebne. Złapał mnie za nadgarstek, a ja syknęłam z bólu co nie uszło uwadze Zaynowi. – Co Ci się stało? – popatrzył się na bandaż.

- Nic, uderzyłam się.

- Kłamiesz. – popatrzyłam się na moje skarpetki, które były bardzo interesujące. Poczółam jak Zayn odwiązuje mój bandaż. On nie może tego zobaczyć! Wyrwałam rękę z jego uścisku i zaczęłam znowu zawiązywać. – Powiedz, że nie zrobiłaś tego o czym myślę. – nic nie odpowiadałam. – Nadia! – powiedział głośniej i złapał mnie za nadgarstki.

- Przepraszam. – powiedziałam łamiącym głosem. On nic nie powiedział tylko mocno mnie prztylił.

- Obiecaj, że nie zrobisz już tego. – powiedział mi do ucha.

- Obiecuję.

-------------------

Jak ktoś chciały być informowany lub po prostu chciał by ze mną porozmawiać to piszcie na moje gg. 28179957 ;)