Rozdział 16

Gdy otworzyłam drzwi zobaczyłam… Nialla? Zdziwiłam się i popatrzyłam na niego wielkimi oczami. On zaczął pocierać, na, co jeszcze dziwniej na niego patrzyłam.

- Mam coś na twarzy, że tak patrzysz? – zapytał się. Szybko się ocknęłam i gestem ręki pokazałam, aby wszedł do środka.

- Nie, nie po prostu trochę się zdziwiłam. – powiedziałam gdy zdejmował buty.

- Czego?- dopytywał się.

- No, że przyszedłeś, nie spodziewałam się.

- Niespodzianka! – uśmiechną się do mnie promiennie. Ja się na to zaśmiałam i poszłam do kuchni.

- Mamo, tato, przyszedł do mnie kolega, więc pójdę na górę.

- Dobrze, my już tutaj posprzątamy. – uśmiechnęła się do mnie rodzicielka.

- Chcesz coś do jedzenia? – zapytałam się go, chociaż dobrze znałam odpowiedź.

- Nie, nie jestem głodny.

- Co?! – zapytałam się ze zdziwieniem.

- No, nie jestem głodny. – powiedział poważnie.

- Ty się dobrze czujesz? Może masz gorączkę? – przyłożyłam rękę do jego czoła.- Nie no nie masz. – stwierdziłam. On tylko westchnął.

- Choć na górę. – złapał mnie za rękę i pociągnął.

- To o czym chcesz porozmawiać? – zapytałam się siadając na łóżku. Blondyn usiał obok mnie.

- Co się wczoraj stało między Tobą a Zaynem? – zapytał. Spuściłam głowę  i oglądałam moje jakże bardzo interesujące skarpetki.

- Chyba zerwaliśmy. – powiedziałam szeptem.

- Dlaczego? –czemu musiał się on tak dopytywać?

- Nie ufał mi i całował się z byłą.

- Jak to?!

- No normalnie, wszystko widziałam.

- A ty go Kochasz?

- Nie wiem. – normalnie każdy by się popłakał, ale nie ja. Muszę być silna, wmawiałam sobie.

- Nadia, wiem, że to nie jest odpowiedni moment, ale… Kocham Cię. Nie chciałem Ci tego mówić, bo widziałem jak Zayn na ciebie patrzy. – teraz on spuścił głowę. Nie wierzyłam w to co on mówi. Zakochał się? We mnie? Nie wiedziałam co mam powiedzieć.

- Niall, ja… - zaczęłam, lecz przerwał mi.

- Wiem, wiem, kochasz Zayna. Ja chciałem tylko, abyś o tym wiedziała.

- Niall, ale ja nie wiem czy wrócę do Zayna.

- Jak to?

- Zayn był pierwszą osobą, którą obdarzyłam takim uczuciem oprócz Juli. – popatrzyłam na  Nialla, a w jego oczach zobaczyłam smutek?

- Dlaczego pierwszą? – no tak, przecież on nie wiedział.

- Gdy moja najlepsza przyjaciółka umarła nie wiedziałam co zrobić. To ona wiedziała o mnie wszystko, nawet rodzice nie wiedzieli tyle co ona. Z nikim innym się nie przyjaźniłam. Ale poznałam Kate, a potem was. Od dłuższego czasu nie wiedziałam jak to jest kochać drugą osobę. Dopiero Zayn mi to uświadomił, a potem zranił. I teraz potwierdzają się moje słowa na temat miłości.

- Czyli? – czy on musi się tak dopytywać?

- Miłość jest po to, aby na chwilę być szczęśliwy, a potem mieć dość życia.

- Nadia, czy mogę się ciebie o coś zapytać? – kiwnęłam twierdząco głową. Postanowiłam powiedzieć wszystko co chce. – Dziewczyny, chyba płaczą po zdradzie, zerwaniu, a ty nie płaczesz.

- To dzięki i pewnej piosence. Zrozumiałam, że nie warto wylewać potoku łez.

- Silna w takim razie jesteś. – uśmiechnął się lekko.

- Niall, proszę cię, aby nasze kontakty nie pogorszyły się przez tą rozmowę.

- Nawet nie miałem takiego zamiaru. – powiedział i przytulił mnie do siebie. Niall okazał się świetnym słuchaczem i przyjacielem. Teraz bardzo się cieszyłam, że poszłam na ich koncert i poznałam tą bandę przygłupów. Gdyby nie oni, moje życie wyglądało by tak jak wcześniej. A tak to przeżyłam pierwszy pocałunek, miłość, chłopaka, zdradę, stałam się silniejsza i co najważniejsze, zyskałam nowych przyjaciół.

Niall został u mnie aż do obiadu. Bardzo Fajnie rozmawiało mi się z nim. Dużo się śmialiśmy, czasem nawet ze swojej głupoty. Niestety po obiedzie musiał pójść, bo ma razem z chłopakami wywiad. Poprosił mnie jeszcze abym go oglądnęła i wyszedł. Od razu zrobiło mi się smutno. Zadzwoniłam do Kate.

- Halo? – usłyszałam w słuchawce głos przyjaciółki.

- Hej. – przywitałam się.

- O, Hej.

- Co robisz? – zapytałam.

- Leżę na łóżku i miałam do Ciebie właśnie zadzwonić. – cicho się zaśmiałam.

- Wyprzedziłam Cię. To może jak leżysz na łóżku, to przyszła byś do mnie?

- No niech Ci będzie. Zaraz będę. – rozłączyła się jak to miała w zwyczaju. Pokręciłam głową i położyłam się wyczekując przyjaciółki. Już po chwili usłyszałam dzwonek. Nieco się zdziwiłam, bo

Nigdy tak szybko nie przyszła. Tworzyłam drzwi i zobaczyłam Zayna. Chciałam już zamknąć drzwi, ale uniemożliwił mi to wkładając nogę. Westchnęłam cicho.

- Czego chcesz? – bardziej wysyczałam niż chciałam.

- Porozmawiać.

- Nie mamy o czym. – powiedziałam.

- Proszę. – wyszeptał i zrobiło mi się go żal.

- No dobra. – wiem, że nie powinnam tego mówić, ale trudno. Wpuściłam Zayna do środka.  Przywitał się z rodzicami i poszliśmy na górę. Zayn chodził po całym pokoju, co mnie zaczynało  już denerwować. – Może byś tak usiadł i zaczął mówić po do przyszedłeś. – usiadł na krzesełku i zaczął mówić.

- Już mówiłem, że chciałem porozmawiać. – czy już mówiłam, że ten człowiek mnie wkurza?

- To już wiem, ale o czym.

- O nas.

- Nie ma już nas. – powiedziałam. Czy on mnie kiedykolwiek słuchał? Bo wydaje mi się, że nie.

- Nadia, ja nie wiem co mi się stało, przepraszam.

- Jedno przepraszam nie wystarczy. – wysyczałam.

- Zrobię wszystko, tylko proszę, wróć do mnie.

- To nie będzie takie proste. – spuściłam głowę. Widziałam teraz, że zależy jemu na mnie. Ale czy jak znów jemu zaufam, to znowu mnie zrani?

- Ja to wiem. Ale z dnia na dzień nie można przestać kogoś kochać.

- Masz rację, ale dlaczego nie przyszedłeś wcześniej? – podniosłam na niego wzrok.

- Bałem się. – szepnął.

- Czego? – dopytywałam się.

- Nie wiem, nie mogłem się po tym zdarzeniu pozbierać.

- Był u mnie dziś Niall i powiedział, że macie dziś wywiad, więc dlaczego Ciebie tam nie ma? – byłam ciekawa.

- Nie chciałem jechać na jakiś głupi wywiad, gdy wiem, że ty mnie nienawidzisz. – powiedział i po moim policzku popłynęła łza. Jeżeli, to prawda, to mnie jeszcze kocha. Mimowolnie się do niego przytuliłam.

- Zayn, proszę, daj mi trochę czasu. Muszę znów Tobie zaufać. Boję się, że znów mi tak zrobisz. – powiedziałam drżącym głosem.

- Wiem, i obiecuję. Już nigdy Cię nie zranię. – teraz on mnie do siebie przytulił. Poczułam się tak bezpiecznie, że nie chciałam się od niego odsuwać.

- Myślisz, że menager będzie na mnie zły?

- Dlaczego? – zdziwiłam się .

- Bo nie poszedłem na wywiad. – mimowolnie zaczęliśmy się śmiać.

 ------------------

Hej ;* Przepraszam was bardzo, że tak długo nie dodałam rozdziału, ale nie miałam czasu. Wybaczcie ;c

Co do rozdziału, to nie podoba mi się. Bardzo dużo dialogów i taki bez sensowny. Przepraszam. Proszę o szczere komentarze i obiecuję, że następny pojawi się za nie długo, aby wam to wynagrodzić.